Lief publiek,
Hoe is het? Lang niet gezien. Hoe gaat het met je goede voornemens? De mijne was om vaker samen te zijn... Er is veel te bespreken na zo’n lange tijd. Ik zou je zoveel willen vertellen, het liefst alles in één keer, maar ik weet niet waar te beginnen. Ik wou dat we wisten wanneer we elkaar weer zouden zien. Als de theaters weer opengaan. Zouden we elkaar nog herkennen? Wil je me terugschrijven, als je de tijd hebt? Het maakt me niet uit waarover het gaat. In m’n dromen staan mensen nu soms plotseling stil, tot de verbinding weer goed is. Heb jij dat ook? Waar zou de speechschrijver van Biden vannacht over dromen vraag ik me af, terwijl ik zelf niet in slaap kom.
Slaap jij nog goed? En onthoud je je dromen?
Het is moeilijk om niet uit elkaar te groeien. Het gevoel te houden dat je samen iets maakt. Het is moeilijk om te geloven dat we uiteindelijk de goede kant op gaan. Dat gevoel heb ik wel als ik met jou praat. Of met jou. Of als wij samen een overleg hebben over de plannen die we hebben. Dat gevoel heb ik zelfs als ik met iemand praat met wie ik het helemaal niet eens ben. Als we echt een gesprek hebben, en als we de tijd voor elkaar nemen. Dat helpt me herinneren dat zelfs de mensen met de meest gestoorde ideeën nog altijd maar mensen zijn. Maar nu komt alles en iedereen binnen in pixels. Alles geframed. Groepen mensen doen dingen waar je alleen maar woedend om kan worden. Ik volg het met een fanatisme wat grenst aan dat van hen, alsof ik, door het kijken van herhalingen van nieuwsberichten, en nieuwsberichten die zichzelf herhalen - alsof ik, door daar steeds maar naar te kijken, iets aan de situatie kan doen. Alsof nog meer woede de oplossing is. En ondertussen word ik voortdurend achtervolgd door reclames voor elektrische vouwfietsen of goede doelen of wat het ook was waarop ik ooit heb geklikt en wat nu nooit nooit meer weggaat. Heb jij dat ook? Het is om gek van te worden. Het is niet makkelijk toch? Het is niet zo makkelijk om op deze plek van mensen te blijven houden.
Ik zou iets willen schrijven wat troost biedt. Wat ons vertrouwen in de mensheid herstelt. Of mijn vertrouwen in ieder geval, want ik weet natuurlijk helemaal niet of jij ook soms bang bent dat je het kwijtraakt.
We hebben echt gave gesprekken, vol hoop en plannen en nieuwe ideeën. (En we weten nu zelfs hoe een dino-cloaca eruitziet.) Maar soms denk ik dat het enige goede is uit het raam naar de tuin en de vogels te kijken. Alles in de wereld is zo ondraaglijk oneerlijk, sommige mensen zijn zo wreed, dom, in de war, hebben zo slecht hun prioriteiten en hun feiten op orde en zijn toch zo aanwezig en bepalen zoveel en het lijkt onmogelijk ze te bereiken maar wat kan je doen? Ik weet het niet, en je daar rot over voelen en hopeloos worden helpt helemaal niet natuurlijk, maar wat moet je dan? Hoe zet je radeloos zijn om in iets zinvols? Als je terugkijkt kan je zien dat heel veel op de wereld, tussen mensen, waanzinnig langzaam en met steeds tegenslagen, toch steeds een beetje beter is geworden. Het lijkt erop, dat het beste waar we nu op kunnen hopen is dat we de tegenslag, waar we deze keer op afstevenen, niet al te groot zullen maken. Ik zou je iets willen schrijven wat troost biedt.
Zinnen vol onaffe gedachtes, die nog een personage moeten vinden. Als ik meer tijd had, zou ik meer schrappen. “Wantrouw de mensen die denken of zeggen de antwoorden te hebben. Als je iets zeker weet, dwing jezelf dan te twijfelen. Het grootste gevaar zijn mensen overtuigd van hun eigen gelijk.” Maar dat denk ik. Dat weet ik niet zeker en net zo goed kan het tegendeel waar zijn. “Vertrouw dat iedereen goed is, zelfs als het tegendeel lijkt bewezen.” Ik denk na over waar ik goed aan doe. En ik loop vast. En alle filosofen lopen hopeloos vast. De Zoomgesprekken lopen vast. De winkels gaan dicht. De ziekenhuizen stromen vol. De avondklok tikt langzaam door. Google komt alleen nog met onzin. Ik weet niet eens meer of ik echte mensen zou herkennen. Of ik ze moet omhelzen of in de haren moet vliegen. Het leven bestaat uit niets dan dilemma’s. Ik zag dit filmpje, en moest er om lachen - als je wil kan je het ook even kijken? En dan googelen wat het trolleyprobleem is en bedenken wat jij had gedaan. En dan uit het raam kijken tot je een vogel ziet of iemand knuffelen waarmee je dat mag en die dat op dat moment ook wil toevallig. We zijn toch best allemaal sukkels, of niet?
Het is een wonder dat we nog zover gekomen zijn samen. Eigenlijk zouden we dat elke dag moeten vieren.
Misschien ben jij beter. Zit jij beter in elkaar. Laten we eerste stenen liever gebruiken om nieuwe gebouwen te bouwen. Zoiets zei je toch laatst? Ja, ik denk dat je daar gelijk in hebt. Dat we zo samen verder komen. Mijn god, wat mis ik ze, al die niet-essentiële dingen. Gesprekken die nergens naar toe gaan. Dingen die we niet nodig hebben en die nergens op slaan. Onze levens zijn aan elkaar verbonden door niet-essentiële dingen en we zijn allemaal maar mensen. Ik weet niet waar je goed aan doet.
Ik wil je troosten omdat ik dat zelf nodig heb. Maar wat jij nodig hebt weet ik helemaal niet.
Misschien wil je wel liever worden wakker geschud, uit het veld geslagen en stijl achteroverslaan? Of wil je niets liever dan er geen touw meer aan vastknopen en door de bomen het bos niet meer zien? Laat je het weten als je het weet? Ik wil je proberen te schrijven als muziek. Dat je mag wegdromen. Je eigen betekenis er in kan vinden. Je niets opdringen. Je nergens van overtuigen. Echt niet. Behalve bij me te blijven misschien. Me weer op te zoeken zodra het weer mag. Ik wil het het liefst weer samen niet weten, samen verdwalen, samen wat stuntelen. Samen staren naar lege papieren. Witte vlaktes. IJsberen. Smeltende poolkappen. Niet weten waar en weer opnieuw beginnen.
Niks is ooit normaal geweest. Dat weet ik wel. Alles is zo raar als je er langer over nadenkt. Hoe oneerlijk de wereld is. Hoe mooi ook. Hoe vreemd sommige dieren eruit zien. Of alle dieren. Hoe wij er uitzien, dat is raar hoor. Wat voor geluiden we allemaal maken. Dat er geluiden zijn die we niet kunnen horen. En niet eens omdat ze ver weg zijn of zo. Dat we kunnen schrijven zonder zeker te weten. Hoe ontzettend veel we kunnen. Hoe moeilijk het is om iets voor elkaar te krijgen. Waar mensen zich druk over maken. Dat we ons daar weer druk over maken. Tot hoeveel we samen in staat zijn. En hoe moeilijk het is om samen te komen. Dat is allemaal raar. Net als straatstenen, verkiezingen, melodietjes die in ons hoofd blijven hangen. Vlinders, kinderen, verliefd zijn. Gedachtes zijn raar. Hoe ze vervliegen. Of eindeloos terugkomen. Dromen... Dromen zijn dan misschien nog best wel normaal. Maar dan de nacht. En de dag. En die bol die draait om de zon. En de sterren en eindeloos niks. En de dood, en dat alles maar draait, dat is raar.
Er is nog zoveel meer wat ik je wil schrijven, maar dat bewaar ik voor later. Over alle fantastische plannen en hoe die steeds weer veranderen. Over die ene grappige situatie, die - als ik je erover probeer te vertellen - heel saai en normaal klinkt, maar waar je echt had bij moeten zijn. En ik ben zo benieuwd hoe het met jou is vooral! Hoop dat het goed gaat en dat je me iets wil terugschrijven. Als je daar zin in hebt. Je hoeft het niet zeker te weten, en je hoeft je gedachtes niet op een rijtje te krijgen. Maar als je me liever niet schrijft, vind ik dat ook goed. Ik hoop dat we weer samen iets kunnen maken en horen en zien, zodra het weer kan, en dat we dan lachen om wat niet grappig bedoeld is en we door stomme dingen worden ontroerd.
Met alle liefde,
tot ooit,
tot zo gauw als maar gaat,
Veenfabriek
Waar doe je goed aan?
